Idź i patrz - recenzja

Idź i patrz", radziecki film z 1985 roku, jest najbardziej wstrząsającym obrazem II wojny światowej, jaki kiedykolwiek nakręcono. To obraz o wiele bardziej poruszający (jeżeli w ogóle można te rzeczy porównywać) niż "Lista Schindlera" (1993) czy "Wybór Zofii" (1982). Nawet hasło na plakacie głosi: "To jest wojna jakiej Hollywood nigdy nie pokaże" (This is a war as Hollywood could never portray it). Hasło jest do bólu prawdziwe, bo dla masowej publiczności ten obraz jest po prostu za mocny.

Akcja filmu dzieje się na Białorusi w 1943 roku. Niemcy, cofający się po klęsce stalingradzkiej, plądrują i mordują białoruskie wsie. Ofiarą zbrodni pada 628 wiosek, całkowicie zmiecionych z powierzchni razem z ludnością. Bohaterem filmu jest dwunastoletni chłopiec, który znajduje karabin i postanawia dołączyć do partyzantów. Jednak szybko jego oddział zostaje rozbity przez atak niemieckich spadochroniarzy. Teraz chłopak musi uciekać, ale trafia w sam środek wojennego piekła, którego ogromu nie jest w stanie ogarnąć.

"Idź i patrz" jest arcydziełem porównywalnym z "Czasem Apokalipsy" (1979) Coppoli. Tu też jest motyw podróży przez piekło wojny. Ale film Coppoli nie jest aż tak szokujący i brutalny w przedstawianiu zagłady ludności. Jest to trudna do zniesienia wizja nieludzkiego okrucieństwa i całkowitego zwyrodnienia świata. Film, momentami niebezpiecznie zbliża się do sadystycznego horroru spod znaku gore, ale szczęśliwie nie przekracza pewnych granic. Pozostaje antywojennym dramatem, prawdziwym, choć momentami trudnym do wytrzymania dla widza. Twórcom udało się zmienić historyczne fakty i statystyki , w jeden z najbardziej szokujących i bezkompromisowych filmów o horrorze wojny. Jest to najmocniejsza i najlepsza lekcja historii jaka może istnieć.

"Idź i patrz" to arcydzieło, które powinno być przypominane. Trudno mi polecać ten film, ale na prawdę powinno się go znać.

Bartosz Konarski